KAHRAMANMARAŞ merkezli depremde 6 aylık ve 3 yaşındaki iki kızını kaybeden, kendisi ise 65 saat sonra enkazdan yaralı kurtarıldıktan sonra iki bacağı da diz altından kesilen Fatma Demir (27), Ankara’da protez bacaklar ile yeniden ayağa kalktı. Depremin yıl dönümünde ilk adımlarını atan Demir, ilk işinin Gaziantep’teki çocuklarının mezarına gitmek olduğunu söyledi.
Fatma Demir, kızları 3 yaşındaki Yüsra Elvin ve 6 aylık Ayşe Lina ile birlikte depreme Gaziantep’in İslahiye ilçesinde dayısının evinde yakalandı. Demir, yıkılan binanın enkazından 65 saat sonra çıkarılırken, 2 kızı hayatını kaybetti. Gaziantep’teki hastanede tedaviye alınan Demir’in iki bacağı diz altından ampute edildi. 75 gün burada tedavi gören Demir, ağustos ayında Ankara’daki Gaziler Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne sevk edildi. Demir, yaklaşık 6 aylık tedavi sürecinin ardından protez uygulamasıyla yeniden ayağa kalktı. Depremin yıl dönümünde protez bacaklarıyla ilk adımlarını atan ve fizik tedavi süreci devam eden depremzede anne, ilk olarak çocuklarının mezarını ziyaret etmek istediğini söyledi.
‘SON KEZ KIZLARIMA SARILMAK İSTERDİM’
Demir, deprem gecesi bir gürültü ile uyandığını belirterek, “Küçük kızım daha 6 aylıktı. O kucağımdaymış ama ben onun kucağımda olup olmadığını bile hatırlamıyorum. Belki o an biliyordum ama şu an hiçbir şey aklıma gelmiyor. Ayağıma kolon düşmüş aslında ve o anda canım acıyormuş; ama ben hatırlamıyorum. Biz 65 saat sonra çıktık enkazdan. Büyük kızımı 6 gün sonra bulmuşlar. Evlat acısı yaşamak çok kötü bir şey. Ama onunla vedalaşamamak daha da kötü. Ben son kez de olsa onlara sarılmak isterdim. Onları toprağa verirken görmek isterdim” dedi.
Kızlarının mezarına hiç gidemediğini anlatan Demir, “1 yıl oluyor ama hala topraklarına dokunamadım. Mezarlarının başına gitmek istiyorum. O yüzden ayağa kalkmak istiyorum. Eğer büyük kızım yaşasa nisan ayında 4 yaşına girecekti. Bana onun öldüğünü psikolog ile söylediler. Gaziantep’teki tedavimin ardından Ankara’ya geldik. Bu hastanede tekrardan hayata döndüm diyebilirim. Yaşadığım evlat acısı, ayağımın olmadığını aklıma dahi getirmedi. Keşke çocuklarım olsaydı, her şeyi kaybetmeye razıydım. Ama maalesef olmadı. Şu an çocuklarımın mezarına gitmek için ve onların toprağına dokunabilmek için ayağa kalkmayı çok istiyorum. Belki orada kokuları gelir, orada onların kokularını duyabileceğimi düşünüyorum. Son kez onlarla vedalaşmak istiyorum. Bunun için direnmek istiyorum. Bazen her şeyden vazgeçmek istiyorum ama annem, babam, kardeşlerim için direnmeye çalışıyorum. Protezlerimle de olsa ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum. Çalışmak istiyorum, topluma girmek istiyorum. Kendimi bu şekilde kazanmak istiyorum. Bu şekilde de olsa belki dokunacağım birçok hayat vardır” ifadelerini kullandı.
